Een lege pagina

Een naamloos document, een lege pagina wat klinkt dat heftig. Maar geen zorgen hoor zo zwaar is het niet. Of toch wel???

Afgelopen winter had ik, ondanks het gebrek aan vorst, het gevoel te verstijven. Vast te roesten. Elke dag was  een copy van  de vorige. Oh ja werk genoeg zowel met Puur Lekkerland als met de kinderopvang. Soms zelfs zo veel dat ik een belangrijk ding uit het oog verloor. En achteraf denk ik, dat ik dat al een paar jaar aan het vergeten was. Want, hé je hebt een eigen bedrijf dat best lekker begint te lopen, je doet veel dingen er naast en hebt ook nog eens een leuk gezin. Dat klinkt toch perfect?! Maar toch dat ontevreden knagende gevoel. Mis ik iets?

En dan ineens is daar een gebeurtenis die alles op zijn kop zet.

Eind april worden we gevraagd om als beheerders op een Frans kasteel te gaan werken. De ideale baan voor ons. Veel vrijheid, uitdagend en in het buitenland. Iets waar we echt aan toe zijn. Het gaat allemaal zo snel dat we binnen een week het contract hebben getekend en Carlos onderweg is voor een eerste ontdekking in Frankrijk. Ondertussen zet ik alles inwerking om de kinderen eerder van school te kunnen halen, leerplicht ambtenaar en school zijn zeer positief en doen er alles aan om het rond te krijgen, ook in zo'n kort tijdsbestek. Ook vind ik iemand die erg graag in ons huis wil komen wonen in de maanden dat wij weg zijn. Kortom alles loopt voorspoedig. Maar na een week komen de eerste scheurtjes in het vertrouwen naar de Nederlandse eigenaar. Verhalen die niet blijken te kloppen en steeds wisselende berichten. Ook komt Carlos na twee weken thuis met een heel ander beeld van het kasteel en de huisjes er om heen dan was geschetst. En ineens gaan bij ons de alarmbellen af. Ons instinct slaat letterlijk alarm. En zonder dat we het samen hebben overlegt voelen we hetzelfde. DIT VOELT NIET GOED. Na een kwartier overleg is daar het besluit, we stoppen er heel snel mee voordat we er echt spijt van krijgen. En ons gevoel bleek het juiste, diezelfde week krijgen we een telefoontje van de beheerders van vorige jaren. Laten we het er op houden dat zij nu nog in een rechtszaak verwikkeld zijn.....

Na drie weken achtbaan waren we weer bij hetzelfde punt beland. Of toch niet?

De klap heeft het knagende gevoel open gescheurd en ineens is daar het echte probleem.

Het is tijd om weer voor mezelf te gaan kiezen. Ik heb nu gezien dat luisteren naar het gevoel en ook echt er naar handelen positief kan zijn. Niet altijd voor de veilige weg kiezen maar de sprong zo nu en dan te wagen.

In de afgelopen weken heb ik veel kunnen nadenken en zijn er al een paar dingen duidelijk geworden. Door middel van dit blog wil ik het voor mezelf nog helderder krijgen. Door het op te schrijven dwing ik mezelf om de juiste woorden voor het gevoel te vinden en zo een idee of gevoel body te geven. Aan de lezer is het om mij te stimuleren, activeren en natuurlijk de hemel in te prijzen als ik daar behoefte aan heb. Maar schroom ook niet om kritisch te zijn en vragen te stellen.

Voorlopig ben ik nog een naamloos document, maar de eerste woorden van de tocht zijn gezet.