"Jouw soort mensen"

Sinds kort voel ik me in een hokje gepropt. Ja letterlijk gepropt. Het zit namelijk erg krap en ik voel als of ik een glazen kooi zit en bekeken word. Ik voel me ineens 'anders'. Oorzaak van dit gevoel zijn twee korte gesprekjes, incidenten op school. Maar de gevolgen zijn groot.

Ik was geïnteresseerd in een bepaald soort middelbare school.  Niet eens voor ons zelf maar voor een vriendin die een kind in groep 6 heeft. Ik hoorde dat een ouder op school haar kinderen op die school had en ik durfde het aan om haar eens naar de ervaringen op deze school te vragen.

Dat ik dit durfde te vragen, aan een Perfecte Moeder is al heel wat.

Het antwoord was duidelijk, verhelderend en doorslaggevend. Letterlijk. "Goh, waarom willen jullie naar die school? Dat is echt een hele goede school maar ik denk niet dat jullie soort mensen zich daar erg op hun gemak zullen voelen...." Daarna volgende een verhaal over het geloof en de manier waarop ZIJ dat beleefde en ze er van uit ging dat wij dat niet zo deden.

Mijn reactie was laf en mat. Maar ik was zo overdonderd dat ik echt niet wist wat ik moest doen. Niet eens omdat ze de vraag niet goed had begrepen, het was het tenslotte niet om ons gezin te doen, maar ook omdat ze zo'n vreselijk oordeel over mij klaar had.

Terug op de fiets werd ik er gewoon misselijk van. Dit noemt zich een christen? Iemand die liefde en hoop wil uitdragen? En nog erger, zij ziet mij dus als een minderwaardig persoon omdat wij er anders over denken.

Het koste mij erg veel moeite om nog enigszins normaal te doen tegen haar. Gelukkig is een sociaal praatje niet verplicht op school.

Het twee de doorslaggevende moment kwam iets later.

Ik sta bij de ouders bekend als een geitenwollensok-moeder die altijd zeurt over het slechte fruit beleid op school en de ongezonde traktaties. Toen mijn dochter op schoolreisje ging had ik zelf voor drinken en een koekje gezorgd. De door school verstrekte pakjes drinken bevatte zoetstoffen en daar kan ze niet goed tegen. Met uitslag en jeuk als gevolg. Dat wil ik natuurlijk niet en dacht even goed mee te denken en haalde zelf pakjes drinken en een alternatief koekje (zonder extra suiker). Volgens de juf was dit echt geen probleem.

Toch bleken twee ouders daar anders over te denken. Tijdens een onschuldig kletspraatje liet ik vallen dat ik dus voor mijn dochter wat anders had meegenomen en dat ik het toch wel jammer vond dat ze zoveel zoetigheid krijgen op school. Zo gingen ze weer pannenkoeken eten, met veel suiker of stroop, na een ochtendje speeltuin waar ze ook al snoep hadden gekregen. Ik zal wel weer een zeikerd zijn geweest want ineens viel een van die ouders toch tegen mij uit. Dat ik mijn kinderen toch iets moest gunnen en dat ze die calorieën er toch zo weer af hadden gespeeld. Dat kleine beetje suiker was toch niet zo erg. Waarom moet je steeds anders doen dan de rest?!

En die ene zin bleef nog lang nagalmen in mijn hoofd. Ik BEN anders, ik pas er niet tussen.

Het gaf een hol en leeg gevoel.

Het is niet erg om anders te zijn. Dat ene bruine schaap valt wel lekker op tussen al de witten schapen. Maar ik voel me een lama tussen de schapen. 

En ik denk dat het tijd is om opzoek te gaan naar andere lama's.