Blaren, hurken en hoorcolleges

In 2003 liep ik voor het eerst de 4 daagse van Nijmegen. Als een afsluiting van een jaar dat een werkelijk omslag punt was. In de zomer van 2002 besloot ik dat het genoeg was, het roer moest om. Ik was in de paar jaar dat ik het huis uit was ongeveer in breedte verdubbeld en ik was al de goede moeder tips vergeten.

Ik zag op tv een item over de 4-daagse en nam een besluit, dat ga ik ook doen. Ik nam contact op met een wandelclub en na de zomer begon ik aan een training van een jaar. 1000 km trainingskilometers en 4x40 kilometer later en vele kilo's lichter finishte ik op de Via Gladioola. Trots want ik had iets gepresteerd wat ik eigenlijk niet voor mogelijk hielt.

De afgelopen 1,5 jaar was en is niet echt de leukste tijd die ik gehad heb. Het gevoel dat ik vooral voort kabbel op een stroom waar ik geen macht over heb overvalt en beheerst vaak mijn gevoel. Net als in 2002 heb ik het gevoel dat ik zelf het roer weer in handen moet gaan nemen en iets doen waar ik trots op kan zijn.

En waarom dan niet teruggrijpen naar een succes uit het verleden. Ik schreef me in voor de 4-daagse. Met al de vernieuwde regels en beperkt aantal plaatsen was ik zeer verrast dat ik al snel bericht kreeg dat ik mee mocht lopen. Eindelijk weer een doel om voor te gaan.

Oh ja, ik moet natuurlijk wel een beetje trainen. De wandelclub is nu te ver weg en dus moet ik het alleen doen. Mijn basis conditie is door het fietsen prima, maar 40 km is wel 8 uur de ene voet voor de andere zetten. Dat is naast een fysieke uitdaging ook echt een mind fucker. En misschien is dat laatste wel waar ik het hardst aan moet werken, doorzetten als het even niet zo lekker gaat.

 En dus loop ik nu geregeld door de polders om kilometers te maken. Zo ook gisteren. Mijn doel was voor het eerst weer de 30 km te halen. Ik had de route niet uitgestippeld maar ben gewoon gaan lopen. Op het gevoel en ervaring dat ik ongeveer 6 km per uur loop dus met pauze er bij 6 uur onderweg was.

6 uur is echt een enorme tijd. Kijk maar eens waar je allemaal komt als je 6 uur in een vliegtuig zit of zelfs met de auto. 6 uur in je eentje tussen de polders. Lange rechte weg door oneindig groen. Slechts de koeien keken mij na.

De eerste 5 km zijn om warm te worden, dan volgen 15 km op een strak tempo, geen pijntjes geen moeite. Maar dan die km tussen 20 en 28 km , een martelgang. Het maakt niet uit of je er 20,30 of 40 loopt er is altijd een punt dat je echt geen zin meer hebt. Je benen pijn doen en je het liefst wil stoppen. Maar dat doe je niet want je bent er bijna. 

Bij mij was de omweg langs Streefkerk killing. Ik moest echt heel nodig naar de wc maar na 25 km gaat hurken achter een boom echt niet meer zo soepel. Dus langs Streefkerk, daar zitten twee cafés. Maar of de duivel zich er persoonlijk mee bemoeide, beide cafés en dus wc waren niet open op zondag!! Dus maar met wat extra tempo die laatste 6 km naar huis. En dan die ontlading en opluchting als je eindelijk zit..... 

Trots was ik gisteren. 

De pijn, mijn linker kruisband had er na 20 km ook echt geen zin meer in en de vermoeidheid ben ik weer vergeten. Maar die kilometers zitten er mooi op en ik sta al weer te popelen om woensdag weer een rondje te gaan. 

En wat doe ik nou om die 6 uur door te komen? Die benen doen 50% van het werk de andere 50% komt uit het hoofd. En daar gebruik ik luisterboeken en hoorcolleges voor. Echt ideaal. Via de luisterbieb app zijn tientallen boeken en hoorcolleges te downloaden voor nog een duizenden kilometers wandel plezier.