April sterkt de Wil

Wat bleef de vorst lang dit jaar, eind maart was het nog bitter koud en vroor het zwaar. De grond en mijn hoofd zaten potdicht.

Moed zakte met de tempratuur mee naar een diepte punt. Maar een week na Pasen kwam daar dan toch de zon, voorzichtig warmde hij de aarde op. Eindelijk konden we aan de slag. Met tegels en boomschors maakte we paden en in het midden van de tuin kwam een pagode met bankje.

Stukje voor stukje kon ik mijn spieren laten werken om de grond los te maken. Google werd en is mijn beste vriend in de tuin. Ik heb vaak geen idee hoe iets moet en stond letterlijk met de telefoon en een pootui in de hand naar de grond te staren. Met een beetje gluren bij de buren kwam ik er achter dat de uitje licht in de aarde gedrukt met hun kopje boven de grond het prima nar hun zin hebben. En al snel kwamen de eerste groenen scheuten er uit. Hieperdepiep hoera, het werkt.
Ik Kan HET!!

De meivakantie begon nat en koud, maar de tweede week barste de zomer los en tot op de dag van vandaag is de zon niet meer weg gegaan.
Sla, prei, bloemkool, bietjes en broccoli stekjes uit het winkeltje op het tuincomplex gingen de grond in en deden het gewoon. Ik kwam er wel achter dat ik niet alleen was op de tuin. De fazanten en vogels genieten er net zo van als ik. Soms als ik vroeg in de ochtend aan kom ligt de hele familie fazant op het vers gezaaid gras uit te buiken van de jonge sla en bloemkool. Ach we leven er samen en ik heb besloten om ze niet te verjagen maar bescherm een gedeelte van het gewas met hekjes en doeken. Zo delen we de winst.

Hoe is het nu het die Wil? Is hij gegroeid of is het een opgaven gebleven?
Voor mij voet het als een wonder, maar ik heb het gevoel dat ik er niet echt aan heb hoeven werken maar de Wil is gegroeid en ik voel me super sterk.
Het werken in de tuin heeft mij veel gebracht in zo'n korte tijd. Ik voel dat het ontspannend werkt, ookal werk ik mij in het zweed. Na een paar werken is de drang om bijna elke dag te gaan heel groot. Het is een verslaving geworden. Een gezonde verslaving, dat wel. Het kriebelt als ik twee dagen niet ben geweest en zelfs na een drukke dag ga ik na het eten toch nog even die kant op. De stilte, de buitenlucht en het fystike werken geeft me zo veel rust.
En hoe gaaf is het dan om te zien dat er dingen ook echt gaan groeien! Nog even en ik kan oogsten en eten van mijn eigen grond.