Het Jaar Rond


Zonnelicht doorstroomt

De wijde ruimten.
Vogelenzang doortrilt de lichte luchten.
Plantenzegen ontkiemt
Aan ’t aardewezen.
En mensenzielen verheffen zich
Met dankgevoelens
Tot de goede geesten
Van de wereld.

R.S. 



Het jaar is rond.
Mijn eerste moestuinjaar. En wat voor een jaar. Volgens de mannetjes op de tuin was het de droogste en warmste zomer in jaren. Die maar niet ophield ook. Niks groeide zoals het moest groeien en de opbrengsten waren zeer slecht. Lange gezichten en veel gemopper heb ik gehoord afgelopen zomermaanden.
Ohja? Nou ik heb het toch heel anders ervaren gelukkig. Misschien is dat mijn onbevangenheid en heb ik geen enkel referentiekader maar ik heb een top jaar gehad.

Ik wil jullie graag vertellen wat de tuin mijn nog meer heeft opgeleverd naast de bergen uien, groenten en fruit. Want er is meer.

Een jaar geleden schreef ik dat die hele moestuin één grote wilsoefening voor mij zou worden. Daar had ik toen gelijk in. Alleen was het en oefening die mij niet heel veel moeite heeft gekost. Het was een mindere opgaven dan ik van te voren had gedacht. Misschien komt dat ook door het mooie weer en de tijd die ik kreeg door het verliezen van mijn werk. Uren werkte ik mij in het zweet en werd ik stoffig van het de strijd tegen het onkruid.
Het leverde mij meer op dan een sterke wil. Ik de loop van de zomer merkte ik dat ik ook zelfverzekerder werd over hoe ik het deed in de tuin. Niet meer onzeker over of de manier van tuinen wel de juiste was. Nee ik kan nu zeggen 'ik doe het op MIJN manier' en of dat nou de meest gangbare manier is, schijt aan. Het voelt goed dus ik doe het zo.





Het is zo'n heerlijke kick om iets te laten groeien. Van een zaadje tot een prachtige bonenstaak waar je even later ook nog eens heerlijk van kunt eten. Veel bewuster van welke weg deze boon heeft afgelegd, de zorgzaamheid, want ja ik moest de bonen letterlijk beschermen tegen indringers die ook trek hadden in een mals blaadje, en de bijna liefde waarmee ik naar de planten kan kijken als ik op het bankje in de tuin zit. En dat proef je hoor. Echt waar.









Het werkt ook erg verslavend, nou snap ik ook waarom het een prima tijdverdrijf is voor als je met pensioen bent, ik ging als het even kon elke dag. Even kijken hoe het er bij staat, even wat water geven en even wat oogsten. Twee weken vakantie in Duitsland was normaal veel te kort, maar dit jaar had ik het na een goede week wel gezien. Ik wilde weer terug naar mijn rust plekje.



En toen kwam de herfst en liep het seizoen op zijn einde. Ik verzamelde al het groen dat ik kon vinden en zo rond Sint Maarten dekte ik de aarde toe met een laag 'troep'. De aarde trekt zich terug en de dagen zijn nu korter dan de nachten. Elke keer als ik er langs reed met de fiets zei ik zachtjes 'rust maar goed uit aarde, volgend jaar kom ik weer terug'. En zo voelt het ook echt. Ik heb de aarde laten uitrusten van het harde werk. Afgelopen weekend was het Maria Lichtmis, de dagen gaan weer langer worden en de zon kan de aarde weer gaan opwekken.

Ook ik nam wat afstand van de tuin. In de 12 weken ben ik er misschien 3x even snel geweest om nog wat wortels uit de grond te halen. En terwijl alle mannetjes van het tuin complex hun ruggen breken tijdens het spitten van hun stukje grond, lag ik op de bank en las over de BD-moestuin. Het vuur in mij begint weer te laaien en ik kan niet wachten tot de lente weer begint en ik de tuin weer in mag.

Voorzichtig ben ik binnen al begonnen. Ik rek mijn tweede moestuinjaar lekker op. De eerste zaadjes zitten al in de vruchtbare grond. Maar daarover meer in het volgde blog. Dat is een van mijn doelen voor komend jaar. Meer leuke stukjes schrijven over mijn Moestuingeluk.

Wil je niks missen van de hersenspinsels en moestuin kronkels die er aan zitten te komen, abonneer je dan en krijg een berichtje als er een nieuw blog online staat.

Reacties

Meest bekeken

De kunst van het nat vilten

Michael geef mij moed!

Sint Jan

Sokken breinen - Het basis patroon

Maria Lichtmis