#3 Ik wil het niet leren! Ik wil het kunnen!

 #3

"Kom Ruth, niet zo gauw opgeven"
"Wat jammer dat je het niet eens probeert"
"Wie het niet probeert....."

Hoe vaak het ik dit soort zinnetjes als kind niet gehoord. Vooral op school had ik moeite met nieuwe leerstof.  Nieuwe dingen zijn eng. Want ik KAN het niet. 
Juist, ik beken; ik wilde dingen KUNNEN en niet LEREN. 

Zo lang ik me kan herinneren heb ik deze gedacht of beter, dit gevoel. Want ik kon het tot voor kort niet onder woorden brengen. Ik heb 30 jaar gedacht dat ik middelmatig tot laag intelligent was en snel opgaf, geen ruggengraat had en zeker geen doorzetter. Want zover ik mij kon herinneren had ik  nog nooit ergens echt mijn best voor gedaan. 
De lagere school was een eenzame kille tijd met veel pesten en hopeloosheid. Leren was moeilijk; de klas uit moeten voor extra opdrachten in een kamertje, alleen. Altijd een van de slechtste in de klas. En alleen maar omdat ik steeds het gevoel had dat ik toch nooit zou leren en dus maar op gaf of er niet eens aan begon. 

 Vriendschappen vond ( en vind) ik erg ingewikkeld. Was ik de enige die al die onderliggende signalen zag en voelde? Waarom zegt iemand het ene maar lijkt het lichaam het andere te willen zeggen? Ik kon er geen touw aan vast knopen en voelde me vaak belazerd. 
Warmte voel ik slechts bij 1 vak, geschiedenis. De verhalen slurpte ik op en kan ze nu nog bijna letterlijk na vertellen. 
Ik kan de herinneringen stuk voor stuk levendig terug halen. De leuke maar ook de minder fijne van mijn schooltijd komen boven en kan ik herbeleven als of ik er weer bij ben. 
De middelbare en MBO waren gezellig, vol met experimenten en ontdekkingen. Maar van leren kwam er niet veel. Sommige dingen deed ik echt mijn best voor,  die bleven plakken. De rest....ach dat kan ik toch niet dus begin ik er maar niet aan. 
Het HBO was eindelijk een uitdaging. Vuist dikke geschiedenis boeken om nooit meer te vergeten. Inspirerende docenten. Met de mede leerlingen had ik niet veel. En ik raakte al snel verveelt door de vele bijzaken die de HRO er bij ons dacht door te duwen maar niks met geschiedenis te maken hadden. Ik haakte op 95% van mijn punten af. Ik gaf weer op. 

Ik wilde rond mijn 8e jaar op hockey, ik had een stick gekregen en speelde op het pleintje. Het lukte best goed, maar in mijn hoofd was daar dat stemmetje al "je kan het nog niet zo goed als de beste, dus gaat het niks worden". En dus bleef het een verlangen, want ik sprak mijn wens om er op te gaan nooit uit. 20 jaar later zat ik op hockey, maar stopte er mee omdat het mij tegenviel dat ik het niet meteen kon en het leren mij te vermoeiend leek. 

Iets leren, echt leren had ik nog nooit gedaan. Van af punt nul naar iets toewerken, met hobbels en
bergen en willen opgeven maar toch doorgaan en dan iets kunnen. En dan dat gevoel van overwinnen. Nee dat gevoel had ik nog nooit gehad. 



41 jaar was ik, leeg, moe en geen idee wat verder nog te doen. 
Op de sofa. 
"Ruth, ben jij ooit getest op hoogbegaafdheid?" 
De zin kwam uit het niks. Het duurde twee dagen voordat hij bij mij doordrong en toen ben ik gaan lezen, boeken, artikelen en online fora's. 
En ergens diep van binnen gingen weer een vuurtje aan, van een kooltje dat daar al veel te lang alleen maar lag te smeulen. En vlam van herkenning, erkenning. Mijn gevoelens, mijn gedachtes die ik al heel mijn leven heb zijn niet raar. En ik ben niet de enigste die het gevoel heeft dom te zijn. Mijn leven vol met onafgemaakte dromen en ideeën, de pogingen om orde in de chaos aan te brengen en mijn constante strijd tegen het gevoel dat ik iets niet kan. Alles bleek al duizenden keren voor mij door andere gedaan te zijn. Wat een rust gaf dat! 

Voor het eerst lijkt mijn hoofd open te gaan om dingen echt te leren. 




Reacties

Meest bekeken

De kunst van het nat vilten

Michael geef mij moed!

Sint Jan

Sokken breinen - Het basis patroon

Maria Lichtmis