In het diepe springen zonder kurk
"Mam, zag je dat? Ik sprong zomaar in het diepe zonder kurk! Ik vond het eng maar deed het toch en nu kan ik het!"
Je bent geweldig Davita.
En wat hoop ik dat ik iets van jou moed mag overnemen als wij straks in het diepe springen.
En wat hoop ik dat ik iets van jou moed mag overnemen als wij straks in het diepe springen.
De afzet is gedaan, we zweven nu boven het water, maken ons klaar om na de zomervakantie de duik af te maken en we komen boven in een nieuwe tijd.
Het stond deze week in de schoolmail, 'Saul en Davita gaan naar de Rudolf Steiner school in Krimpen aan de ijssel' dus nu is het officieel.
Ik heb het drie keer over gelezen, dat het daar nu zo zwart op wit stond voor het eerst was raar. Tot die tijd zat het in mijn hoofd en bespraken we het samen thuis. Maar ik had het nog aan bijna niemand verteld. Misschien om dat de knoop echt doorhakken zo eng is.
Eens een Vrije school kind altijd een Vrije school kind, dat werd er gezegd toen wij na 12 jaar de school verlieten. En ze hadden, in mijn geval gelijk. Ik vond mijn eerste echte vriendje in het café en op de eerste date vertelde hij over een fluitenzak die hij ooit had moeten breien bij juffrouw Toos. Halleluja, zonder het te weten had de ik een vrije school kind aan de haak geslagen. We hadden op dezelfde school gezeten, hij 5 klassen hoger. Wat een lol hebben wel gehad die eerste date, met welke jongen kon ik anders onze namen euritmieën?
Nu, 17 jaar later hebben we samen 2 nieuwe kinderen gekregen die straks de cirkel rond gaan maken.
Cirkels hoeven niet mooi rond te zijn, hier en daar zit een deuk. Maar voor mijn gevoel en ik weet zeker dat Carlos er net zo over denkt, werd het tijd dat de twee uiteinden elkaar vonden en weer werden verbonden.
Wat een filosofisch verhaal zo.
En alles wat ik wilde zeggen is
Hoera, de knoop is doorgehakt, de kinderen gaan naar een andere school!!
Terug naar de mail van school. Sinds die aan iedereen verstuurd is ben ik ineens weer interessant en komt de ene na de andere moeder vragen of we gaan verhuizen.... bespeur ik enige teleurstelling als ik dan vertel dat de kinderen alleen naar een andere school gaan?
Meteen gevolgd door de volgende vraag, dus deze school is niet goed genoeg?
De eerste keren ging ik dan helemaal uitleggen wat onze drijfveren waren. Maar dat is lastig te begrijpen als je niks van ander soort onderwijs af weet. Nu volstaat een simpel antwoord, we willen de kinderen een zo breed mogelijke opvoeding meegeven en daarbij past de nieuwe school.
En NEE ze gaan niet met een busje naar die school, ze gaan op de fiets.
Oh wat kan ik dat zelfverzekerd en vol vertrouwen vertellen. Maar geloof me, de twijfels, beren en angsten zijn nog vers. En ik weet niet zo heel zeker of ik net zo dapper ben als mijn dochter en zomaar zonder kurk durf te springen.
Reacties
Een reactie posten