Nacht van de Vluchteling deel 2

Ik ben ondertussen weer goed uitgerust en de beentjes zijn niet meer pijnlijk en stijf. Op de ravage van de blaren na voel ik me eigenlijk erg goed.

Het is echt een mooie ervaring geweest. Heel bijzonder om met zo veel mensen, 1200, voor hetzelfde doel te lopen. Ook onderweg was de sfeer erg goed.

Ik was ruim op tijd bij Las Palmas in Rotterdam. Alle tijd om startbewijs op te halen, kennis maken met het Radio2 team en koffie te drinken. Ik had om 22 uur echt een dip. De dag was voor mij gevoel eigenlijk al voorbij. Maar moest juist nog beginnen. Het was mij niet gelukt om nog wat te slapen overdag. En dus gewoon bezig geweest de hele dag. 

Gelukkig was er genoeg te zien en te doen om wakker en actief te blijven. Het team bestond uit 11 personen en ik werd uitgekozen om vooraf en onderweg zo nu en dan live in de uitzending wat te vertellen over de tussenstand van de bedragen die wij als team bij elkaar hadden gelopen en hoe het lopen zelf ging. 

Het voorprogramma was erg goed, Giovanca gaf een prima optreden en langzaam kwamen de kriebels om maar te kunnen gaan lopen.

Om 0.00 uur was het dan zo ver, op de Erasmus brug klonk het startschot voor de eerste 40 km in......heel lang. De laatste keer was de eerste dag van de afgelaste 4-daagse van 2006. Daarna was ik het wandelen zat en liep nooit meer verder dan 20-30 km. 

De eerste etappe, 13 km ging via het Kralingse bos naar de Hockey club. Daar wachtte broodjes en wat drinken op ons. Ik had al snel door dat zitten en lang ruste niet goed voor me was en met twee broodjes in mijn zak en plaspauze ben ik meteen door gegaan. Het tweede stuk, 11 km ging via de weilanden en grote huizen van Berkel en Rodenrijs naar Delft.  Daar was in een sporthal weer een warm ontvangst. Letterlijk erg warm en druk. Dus ook hier niet zo lang gerust. Vooral ook omdat de volgende rust al binnen 1,5 uur lopen zou zijn. Hier kregen we een krentenbol en een reep. Lekker hoor. 

Onderweg werd het langzaam licht. Erg mooi om de lucht langzaam te zien verkleuren van diep blauw naar oranje. De vogels die steeds luidruchtiger hun lied lieten horen.

De derde etappe viel zwaar, de afstand van 20 km tot 35 km zijn echt klote.

 filmpje 30 km

Dat gevoel wat ik in een vorig blog al beschreef kwam precies zo. Blij dat de helft er op zit maar bang voor de verdubbeling van het gevoel dat je op dat moment hebt. Voeten die pijn doen en benen die verzuren. Het enige dat echt helpt ik het verstand op nul te zetten en in een strak tempo door te gaan. En dat deed ik dus ook. Ik zag ook om mij heen dat ik echt niet de enige was met die gevoelens, voor de meeste is dat tussen stuk echt klote. Er waren ook afvallers, die om welke reden dan ook echt niet verder konden. Zonde van de geweldige inzet maar op is op.

De vierde rust bij de studenten vereniging in Delft. Prachtig gebouw en leuk ontvangst en prima verzorging door de studenten. Weer een broodje, plas pauze en blikje energie drank (brrr smerig maar de vermoeidheid was zo groot) en weer verder. Met de uitzending van Radio2 op de oren als afleiding weer verder via Rijswijk op weg naar Den Haag. Met nog 10 km te gaan kwam de motivatie wel weer wat terug. 

*knap* daar knapte een flinke blaar op mijn linker voet. Die brandende pijn laat je bijna in je broek pissen maar geen moment stoppen en daar gaan. Uit ervaring weet ik dat als de blaar open is de pijn echt zo voorbij is. En inderdaad kwam de opluchting al snel. Wel viel het me tegen dat ik blaren blijk te hebben. Nog nooit eerder gehad en ik begin aan de zeer goede wollen wandelsokken te twijfelen. Maar he, op dit moment van de wandeling begin ik overal aan te twijfelen. Elke drempel, boomwortel of zelf schuine tegen lijken de Ventoux en doen pijn. De benen kunnen eigenlijk alleen nog die ene bewegen, vooruit. Elke andere onverwachte beweging is pijnlijk. 

Rust vijf kwam al snel en was voor mij echt een zegen. Scouting Rijswijk had er echt alles aangedaan om ons wandelaars te pamperen. Vuurtje, live muziek, warme soep en B&J ijs!!! Heerlijk en het gaf mij echt weer energie om dat laatste 1,5 uur door te gaan. Voor mijn gevoel waren die laatste kilometers veel langer dan 1000m. Maar zeker de laatste kilometer was het gaaf. Mensen langs de kant die nog even een aanmoediging gaven en dikke knuffel van een vriendin die met haar clubje hun team stond op te wachten, het deed me goed.

 Hoofd om hoog, rug recht en diep adem halen en dan de hoek om, plein op en in de armen van een knuffelbeer. Daar was de finish. Medaille van de voorzitter van stichting vluchteling en een welverdiend ontbijt. Bijna te moe om te eten. Zo blij dat zusje mij op kwam halen. 

Filmpje Finish

Het was een geweldige ervaring. Volgend jaar zeker weer. 

Mooie gesprekken gehad en heel blij dat ik op deze manier mijn bijdrage heb kunnen doen. Geen diepe intellectuele gedachtes gehad onderweg. De laatste paar kilometers wel gedacht aan de vluchtelingen en de omstandigheden die zijn hebben moeten doorstaan. Maar ik was vooral met mijn eigen lijf bezig en het doorzettingsvermogen dat hard op de proef gesteld werd.
Mijn gevoel is dan ook trots omdat ik wel weer gedaan heb wat ik me had voorgenomen ondanks dat het soms een beetje tegen zat. 

De schok toen ik mijn sokken uit deed thuis zal ik jullie besparen. Het zag er zeer slecht uit. Gelukkig is het allemaal goed bijgetrokken en ik vermoed dat ik van de week wel weer kan lopen. Maar wel opzoek naar andere sokken en toch maar de voeten in tapen de volgende keer.