Pinksteren
Hier is onze fiere Pinksterblom,
en ik zou hem zo graag eens wezen,
met zijn groene kransen in het haar,
en met zijn rinkelende bellen!
Recht is recht,
krom is krom!
Belief je wat te geven voor de fiere Pinksterblom,
want de fiere Pinksterblom moet voortgaan!
In de laatste weken is er in de natuur een ware ontploffing van groeikracht zichtbaar geworden! Je staat versteld van alles wat zich weer uit de aarde omhoog heeft gericht! In de weilanden komen allerlei kleine plantjes tevoorschijn, en zeker in de gebieden, waar de dieren op dit moment niet buiten mogen grazen, zie je een waas van kleur over het gras liggen. Zelfs fluitenkruid en koolzaad slingert zich al volop langs de wegen. Miljoenen bloemen openen zich iedere morgen weer om hun hart naar de zon te richten. Na de lange periode van kou en vocht, zoeken niet alleen de mensen naar de zon! Op onverwachte momenten kun je ineens een geur opvangen, die je doet verlangen naar de zomer.
's Ochtends vroeg verdrijft de zon de nevel, die over de velden ligt, zodat de koesterende zonnewarmte de aarde kan raken. Maar de bloemen moeten eerst zichzelf openen om de zonnestralen in hun binnenste te kunnen ontvangen. Temidden van de kleurige, geurende bloemen, in de warme stralen van de zon, komen de insecten, en ook de eerste vlinders zullen niet lang meer op zich laten wachten...
De samenleving van de bijen is in deze tijd een prachtig voorbeeld van de ware harmonie, waarin iedere individuele bij zich volledig geeft aan de taak die hij in het geheel vervult. Het is echter niet louter een spel van geur, kleur, licht en beweging dat hier plaatsvindt. De kleine bedrijvige insecten vervullen een hoogst gewichtige taak; zij zijn de overdragers van het stuifmeel, zij verzorgen de bevruchting van de plant. Want het is nu niet alleen een tijd van bloei, de tijd van bevruchting is aangebroken. De planten moeten zich voorbereiden op het vruchtdragen, om daarin hun leven te kunnen doorgeven.
het meest doordrongen lijken van het belang van het behoud van het leven, door het behoud van de soorten, dus van de eeuwigheid van de natuur. Zoals de plant, bij het ontvouwen van de bloem, zich opent voor de zonnekracht, zo zou ook de mens zich kunnen openen voor de Geesteskracht. De mens, die "....bezield, de Geest een woning geeft...." (uit de ochtendspreuk van klas 4, 5 en 6). Een woning voor de helende, heelmakende Geest, die de vurige tongen deed verschijnen boven de apostelen van Jezus. De helende, heelmakende Geest, die het vuur van het enthousiasme bracht, zodat mensen, die elkaars taal niet spraken elkaar door hun eigen hartewarmte wel konden begrijpen.
Door bewust te oefenen in het spreken van de juiste woorden, in het denken van de juiste gedachten, in het vormen van de juiste mening over alles wat je overkomt, neem je een eigen wilsbesluit om de vanzelfsprekendheid van je woorden en daden onder de loep te nemen, en om de woorden en daden van anderen beter te kunnen begrijpen (ook al spreek je niet dezelfde "taal"). Hoe kun je een ander waarnemen, als je niet eerst de blik naar binnen richt? Eigenlijk is dit een oefenweg voor het leven, maar je kunt er altijd mee beginnen! Dan raak je enthousiast ("beGEISTert", in het Duits), je wordt geraakt, je weet heel goed wat "rechf'is en wat "krom", en je zult hier anderen steeds deelgenoot van willen maken! Dan draag je, net als de bijen, bij aan een groter geheel, en word je de "vruchtdrager" van de Geest.
Het "vieren" van Pinksteren vraagt veel meer van de mens, dan het vieren van Kerstmis en Pasen: geen volle, versierde etalages, geen commercie, geen folders in de brievenbus, geen overal zichtbare symbolen, die je op weg helpen. Pinksteren zullen wij zélf moeten invullen!
Er wordt dus een beroep gedaan op de scheppende geest van de mens: de bloemen, die tijdens het Pinksterfeest gedragen worden, zijn dan ook door de mens zélf gemaakt, van papier. Pas op het feest van Sint Jan dragen we de bloemen uit de natuur, ten teken dat de zomer er is.
De meiboom, (het symbool voor de boom, de plaats van ontmoeting) wordt door de mens zélf opgericht tussen hemel en aarde, getooid met linten als takken, een mooi beeld voor de opgerichte houding van de mens.,..met de linten als verbinding tussen hemel en aarde. De linten, die verweven worden in de Pinksterdansen. Wat te denken van het beeld, dat je, op aarde lopend met het lint, iets veroorzaakt, dat boven je hoofd, in hogere sferen, gevolgen heen, ook voor anderen (een knoop in je vlechtwerk, bijvoorbeeld!)......
Je kunt dus maar beter op goede voet staan met elkaar.....
Oude volksgebruiken, verweven met christelijke motieven helpen ons op weg: iedereen is op het Pinksterfeest in het wit gekleed, als symbool van schoonheid en reinheid. De (eveneens witte) duif is het symbool van de verbinding tussen hemel en aarde. Ook was de duif, in het verhaal van Noach, het dier, dat het eerste teken van nieuw leven bracht: het groene takje.
De "fiere pinksterblom" werd hij, of zij, die als laatste opstond op "luilakdag", de zaterdag voor Pinksteren. Soms ook werd één van de huwbare meisjes van een dorp de pinksterblom of pinksterbruid. Vroeger bewaarde men voor dit feest restjes gekleurd papier, om de "bruid" mee te versieren.
Het feest vormde een uiting van vreugde over de groeiende scheppingskracht, de "bruiloft" in de natuur. Oud en jong danste met elkaar om de meiboom.
Het Pinksterfeest is klaarblijkelijk een feest van verbondenheid met elkaar, van je realiseren, dat datgene, wat een individu doet, gevolgen heeft voor het geheel, voor de toekomst.
Zo kan ook de mens, die gebonden is aan zijn lichaam, echt "vrij" worden, zichzelf terugvinden in de Geest, die ons helpt onze blik te richten op de toekomst: ".....want de fiere Pinksterblom moet voortgaan!"
(Bron; Rudolf Steiner School Krimpen)
Reacties
Een reactie posten