Waar de Wil is bloeit de moestuin
Zielenwensen kiemen,
Wilsdaden groeien,
Levensvruchten rijpen.
Ik voel mijn lot,
mijn lot vindt mij.
Ik voel mijn ster,
mijn ster vindt mij.
Ik voel mijn doel,
mijn doel vindt mij.
Mijn ziel en de wereld zijn één.
Het leven wordt klaarder om mij,
Het leven wordt zwaarder voor mij,
Het leven wordt rijker in mij.
Rudolf Steiner
Het is begin januari en ik heb net te horen gekregen dat mijn geliefde baan gaat stoppen. Het dringt nog niet helemaal tot mij door maar één ding weet ik wel heel zeker, ik moet iets buiten gaan doen. Al langer liep ik met de behoefte om meer buiten te zijn, sofisch gezegd; mijn etherlichaam snakt al een poos naar meer natuur om zich te kunnen opladen, dat voelde ik wel, maar kwam er niet goed toe om er naar te luisteren. Zo'n stemmetje ergens achter in je hoofd, waar van je weet dat het goed is om naar te luisteren, nou die had mij al even geleden gewaarschuwd dat het niet zo goed met mij ging.
Dus ik op zoek naar een moestuin. En waar doe je dat, natuurlijk op google. En al snel wist ik dat er 3 complexen binnen een straal van 3km van mijn huis waren. nummer 1 zat vol, nummer 2 was voor mensen die konijnen en pluimvee willen fokken en bij nummer 3 werd ik zeer vriendelijk te woord gestaan en kon ik de volgende dag komen kijken, want er waren nog 3 tuinen vrij.
De eerste indruk was geweldig. Neem alle clichés over zo'n volkstuinencomplex en zijn bezoekers in je hoofd, ze kloppen allemaal! Meneer A is een vriendelijke grote vent en voorzitter van de club, hij leidt mij rond langs strak gespitte tuinen met nette huisjes en kassen. Hier en daar staat nog wat boerenkool en prei, voor de rest is het een natte kale bedoeling. Bij tuin #99 blijft hij staan, deze is nog vrij. Mijn eerste gedachten....Tering 200㎡is echt heel groot. Maar daar achter in, bij de sloot staan twee oude bomen en ik ben opslag verliefd. En voor ik het weet heb ik een contract getekend en ben ik de eigenaar van tuin #99.
Op de fiets naar huis loopt mijn hoofd al over van de plannen en ik zie mezelf al in de late middag zon met manden vol verse groenten lopen. Oh dat hoofd, wees toch wat stiller en kom eerst tot rust. Maar nee, zo werkt mijn hoofd niet. Dus wordt er van hoger hand ingegrepen en lig ik 2 dagen later onder mijn scooter en zit er een scheurtje in mijn middenvoetbeentje. Tsja, dan moet je wel rust nemen. En hoe, 4 weken kan ik zeer weinig en kom ik amper buiten. Ik google en ik lees me suf over permaculturen, moestuinen voor gevorderden en alle do & don'ts. Maar ondertussen ligt de tuin al 2 maanden stil en begint het te knagen. Ik ben er sinds die eerste keer niet meer geweest.
Eind februari en tussen twee winters in vind ik op marktplaats een gratis tuinhuisje. We zakken tot voorbij onze enkels in de vette klei als we op de tuin zijn. Mijn moed zakt ook, als ik zie dat het er in mijn hoofd toch heel anders uitzag. Hier moet echt nog heel veel gebeuren willen we aan de slag kunnen.
Carlos zet het huisje neer en samen maken we wat plannen, indeling van de paden en het terras. Veel kunnen we nu nog niet doen. Ik maak een begin met het leeg maken van de tuin, de vorige eigenaar heeft er tientallen pompoenen en aardappelen op gehad en overal staan nog oude planten. Na 20㎡zijn mijn armen loodzwaar en word het steeds donkerder in mijn hoofd.
Is dit wat ik wilde? Waarom is het zo zwaar? Waar is mijn wil?
Maart is koud en de tuin ligt er verlaten bij.
Ik ontloop het. Mijn wil....Ik besef dat dit hele moestuinen ding één grote wilsoefening is. Dat is dus wat Ze mij wilde vertellen. Stapje terug en werken aan die wil!
Reacties
Een reactie posten