Mijn HANDENkind

Wat kan ik toch leuk schrijven over moestuinen of oesterzwammen, maar ik schrijf nou nooit eens wat over die twee zwammetjes die er echt toe doen in mijn hart. Vandaag een stukje over mijn kind. Mijn jongste, mijn dochter, Davita.

Ik had een gesprek met haar juf vorige week. Over toetsten, uitslagen en ander geneuzel waar ik eigenlijk niet zo veel mee heb. Ik vertrouw de juf en haar team dat ze er alles aan doen om Davita zo goed mogelijk begeleiden en er uithalen wat er in zit. Hier dus ook geen cito stress moeder of extra oefenen om goed te scoren. Het komt wel als het er in zit en zo niet dan niet. Davita houdt van leren, is leergierig. Ze is op haar best als ze dingen kan doen. Tekenen, houtbewerking of gym daar liggen haar kwaliteiten. Soms voelt ze zich minder waard omdat er zo veel +kinderen in de klas zitten bij wie alles vanzelf lijkt te gaan. Terwijl zij haar eigen mappen heeft en apart van de klas werkt op haar eigen tempo. Ik vind het prima, ben blij dat ze haar eigen weg kan volgen. Ze hoeft van mij geen +klasjes en extra werk te doen. Er zijn al zo veel HOOFDkinderen. We hebben ook HART,- en HANDENkinderen nodig.

Ja dat klinkt wijs he. Dat heeft mij ook echt wel wat jaren gekost hoor. Het scheelt dat ik al even op haar broer kon oefenen. Ik heb ook oefenboekjes gekocht vroeger en gehoopt dat ze beide met twee vingers in de neus een VWO advies zouden krijgen. Maar wie houd ik dan voor de gek? Mezelf toch! En ik geef de kinderen het gevoel dat ze niet goed genoeg zijn op de manier hoe ze zijn. Ergens halverwege de eerste kleuterklas kwam ik er achter dat je Davita vooral niet te veel moet dwingen iets te leren of te doen. Ik moest toen (nog regulier onderwijs) bij de juf komen omdat Davita weigerde een cito toets te maken. De juf had het twee keer geprobeerd maar Davita had er in getekend maar geen enkele opdracht goed gemaakt. De vraag was nu of Davita te dom was of eigenwijs.......Eén keer raden wat mijn antwoord was. Twee dingen wist ik toen wel zeker 1) Dat wordt vrije school en 2) ik heb een bijzonder kind.

Omkleden en make-up in de toilet voor het concert.

En bijzonder is ze nog steeds.

Ze is nu 11 (en een half, mam! tssss <rolende ogen>) en ik heb het gevoel dat mijn rol als echte opvoeder er een beetje op zit. Ik weet niet of dat raar is. In het begin moet je ze van alles leren, billen afvegen, zich aankleden en fietsen. Maar die face is wel over. Ik kneed haar nog, ik schaaf hier en daar wat en leef voor. Maar voor mijn gevoel is het echte werk wel gedaan.

11 dus.... maar hoe!

Op 11 maart hadden we groot feest in de Doelen, 100 jaar vrije school onderwijs. 3100 mensen verdeeld over 5 zalen, alle gangen en trappen. En daar liep ze tussen al die mensen met een zelfverzekerdheid die ik niet had op die leeftijd. Ze ging haar eigen gang en ik zag haar zitten, midden in de zaal. Ze zwaaide bescheidde toen ik op het podium stond om te zingen.

Eerder op de middag zaten we bij de Mac, ja ik ben ook geen heilige en mijn kinderen worden er blij van, Davita zit naar buiten te staren. Iets achter mij trekt haar aandacht. Ik zie een denkrimpel in haar voorhoofd. Dan een zucht, "is die man buiten dakloos?" Ik draai me om en zie een straatkrant verkoper op de tochtige hoek staan. Ik vertel hoe het werkt met de krantjes en dat hij zo genoeg verdiend voor de nachtopvang en een warme maaltijd. Maar ook dat hij misschien een drank of drugs probleem heeft of geestelijk in de war is en daarom op straat is gekomen. De man ziet er sjofel maar vriendelijk uit. Davita mijmert nog verder over oneerlijk en dat de meeste mensen niet eens naar hem op kijken. Tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik hem ook voorbij ben gelopen zonder hem op te merken. Davita ziet hem duidelijk wel. Want even later trekt ze haar jas aan en loopt naar buiten. Haar broer laat een harde zucht horen "Die neemt later vast heel veel zwerfkatten en daklozen in huis".... Ik hou zo van zijn nuchtere opmerkingen.

Ik zie Davita een praatje maken en komt weer naast me zitten. "Ik had nog €2,- in mijn zak zitten, die heb ik gegeven. Ik hoefde geen krant, die kan hij nu nog een keer verkopen"

Als we terug naar de fietsen lopen krijgt ze een tandeloze lach van de man. Ik krijg een warm gevoel, er is nog hoop voor de maatschappij. We hebben alleen maar meer mensen zo als deze topper nodig.