#6 De veerdienst tussen de eilanden en het vaste land

 

Een aantal jaar geleden zou ik hebben staan juichen bij alleen al het idee,  dat de kinderen iets meer tijd op hun eigen kamer zouden doorbrengen. Waar was dan het omslagpunt dat ze zo veel op hun kamer zitten dat we nu op verschillende eilandjes leven. Ik mis het samen zijn, de gezelligheid en zelfs het geluid. Ik voel me enigszins nutteloos omdat ze mij niet meer nodig hebben. En soms bekruipt het gevoel van eenzaamheid me in een vol huis. 

De afgelopen dagen rond de kerst waren grijs en somber, ik twijfel nog of dat alleen het weer was buiten of dat mijn gemoed daar ook een rol in speelde. Het maakt mij verdrietig om te zien dat we met z'n vieren in een huis leven maar we onszelf  zo hebben geïsoleerd op ons eiland dat Darwin er een studie van zou hebben gemaakt. 

Oh ik heb niet het idee dat de andere er onder lijden hoor, zo te horen vermaken ze zich prima met personen die ergens anders op de wereld ook op hun eiland zitten en naar een beeldscherm staren. Er worden gevechten geleverd,  heel de dag gekletst met vrienden en zelfs een dansje gedaan. Maar ieder apart. Ieder in zijn eigen wereld. 

De dag begint voor hen als ik er al vele uren op heb zitten. Ik hoor ze wakker worden, niet eerst even ontbijt maar meteen het scherm aan. Wie is er om te kletsen en te gamen? Elke poging van mij, om iets samen te ondernemen wordt met rollende ogen en diep gezucht en gesteun afgewezen. 
 Tegen de tijd dat ik eigenlijk aan het avondeten wil beginnen duikt er één de voorraadkast in, hij heeft trek. Koeken, chips, krentenbol gaan mee naar boven. Ik zie nog net de achterkant van een capuchon de trap weer op gaan.  Als ik tegen 8 uur naar boven roep dat we gaan eten is het antwoord "nu al?"
Om 23uur gaat bij mij het kaarsje uit en loop ik langs de eilandjes om welterusten te zeggen. Vaak krijg ik dan weer die "nu al?"
Ik stap  mijn bed in, boos, verdrietig en wat alleen. Ik neem me voor om dit probleem morgen aan te pakken!

En nu zit ik achter mijn eigen beeldscherm en probeer uit te leggen hoe ik dit ervaar, wat het met mij doet. En vooral probeer ik een manier te vinden om het zo nu en dan te doorbreken. 
Is dit iets van deze tijd? Is het de schuld van de beeldschermen die in vele maten en soorten aanwezig zijn? In eerste instantie dacht ik JA, maar toen zag ik mezelf, 15 jaar op mijn kamer zitten. LP's draaien, radio aan, zonder beeldscherm maar vooral mezelf  zijn op mijn veilige eilandje. Het hoort er dus bij.  

Alleen leven we ook als gezin samen in een huis. Zijn we als gezin samen misschien wel het vaste land?

En plots denk ik aan de korte bezoekjes aan Texel en Schiermonnikoog. De ruimte en rust die ik heb ervaren op deze eilanden. En hoe ik er soms naar terug verlang. Is dat wat mijn kinderen ervaren als ze alleen op hun kamer zitten? 

Ik zie het bijna als mijn taak om komende tijd als een veerdienst te fungeren tussen de eilanden en het vaste land. Zodat de eilandbewoners iets meer richting dat vaste land komen en daar wat meer willen blijven. Zonder het karakter van de eilanden aan te tasten. 

Ik wil iets meer het gevoel krijgen dat we als gezin een eenheid zijn, dat er interactie is tussen de steeds groter wordende individuen. Ik doe normaal niet aan goede voornemens, maar dit gaat wel een doel worden voor de komende periode. En ik heb werkelijk nog geen idee hoe ik dit moet gaan aanpakken.