#4 Een topprestatie!

#4

Als kind wilde ik niet sporten, ik vond zweten vies. Dat was iets wat zo sterk in mijn hoofd vast zat dat elke vorm van sport (behalve een periode dat ik wilde hockeyen) tegen hield. Achteraf misschien heel raar en wie weet hoe het was gegaan als iemand dat doorbroken had. Ik zat dus ook nergens op, ja zwemmen en een blauwe maandag op ballet, maar daar viel ik een ietsjepietsje uit de toom. Zwemmen heb ik tot ver in mijn tienerjaren gedaan, maar dat was vooral voor de sociale contacten, dat badderen deed ik er maar bij. 

Nee je kan niet zeggen dat mijn leven met bewegen doordrenkt was vroeger. Ja op tv, dat wel. Zodra we een tv hadden (goed antroposofisch gezin dus hielt mijn moeder het zo lang mogelijk tegen, wel zónder zijde kleedje) keek ik graag naar sport; wielrennen, voetbal, tennis. Topsport intrigeerde me, wat dreef die sporters  dat ze zo ver gingen om de top te bereiken? Soms had ik diepe spijt dat ik nooit bij mezelf opzoek was gegaan naar iets om de beste in te zijn. En soms komt die spijt nog steeds even naar boven. 

Toen ik het huis uit was en samenwoonde met toen nog Vriendje was bewegen iets van noodzakelijk kwaad. Hoewel ik makkelijk 10km kon wandelen en fietsen zat het niet in mijn dagelijks leven. En dat was te merken. De kilo's plakte aan mij  vast als ijzervijlsel aan een magneet. En in die periode kwamen ook de spinnen in mijn hoofd. Ze waren er ook wel in mijn tienerjaren maar minder actief. Nu waren er periodes dat ze al mijn emoties met dikke spinnendraden oversponnen. En ondertussen bleven ze maar tegen mij praten, over dat ik niks kan, mag of voorstelde. Dat ik die studie toch niet aan kon, dat ik niet moest denken ooit een goed docent te kunnen worden. Dat  Vriendje binnenkort toch de benen zou nemen want niemand wilde toch zo'n dikkertje. 

Ja ze waren nog al hardnekkig.  

Op het dieptepunt zat ik op de bank, een bloedhete zomer en was buiten adem van de vier trapjes naar onze flat. En ik at! En keek tv.
En daar zag ik de 4-daagse van Nijmegen. Nog niet eerder was mij dit evenement opgevallen maar nu zag ik de mensen lopen, blij, euforisch over de behaalde prestatie. En wat zei iemand daar 'wandelen kan iedereen en het is goed voor lichaam en geest'. Zomaar een wandelaar die dat tegen MIJ zei.
Het kwam binnen. Het zette mij aan het denken. Dit was de manier om iets te presteren dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Was het wel mogelijk?
Die zomer legde ik contact met een wandelvereniging, de leden maakte mijn enthousiast om tochten te lopen en een jaar lang liep ik elke zaterdag met hun mee. 1800 km liep ik dat jaar, een record wat ik daarna nooit meer heb evenaart. En ongemerkt verlieten de spinnen het hoofd en namen 25kg aan extra ballast mee. En wat voelde ik me sterk toen ik na vier zware dagen (vooral mentaal want ik verveelde me tijdens het wandelen) het kruisje opgespeld kreeg. 

Deze gebeurtenis komt de laatste tijd vaak terug in mijn herinnering. Het was echt een omslagpunt in mijn leven. Die spinnen EN die 25kg kwamen natuurlijk ook weer terug. Maar ik wist vanaf dat punt dat er iets is waarmee ik ze kan verslaan. BEWEGEN! 

Soms werkt het averechts, dan lukt het bewegen niet naar mijn zin en roepen de spinnen in koor "zie je wel, slappeling je kan er niks van, je wordt nooit een echte hardloper" Maar diep van binnen weet ik dat het wel werkt. Ik voel me beter als ik elke dag een stukje wandel. Ik voel me sterker als ik regelmatig hardloop en ik krijg nog steeds een kik als ik echt lange tochten maak. 

Ik begin het weer leuk te vinden. Zo leuk dat ik andere ook mee wil nemen in deze gewoonte. Want ik ben vast niet zo uniek dat het alleen voor mijn spinnen werkt. Misschien ligt hier mijn kans om wel ergens echt goed in te worden. Voor topsport ben ik niet gebouwd, maar wat als ik andere kan motiveren om ook van die bank af te komen en die eerste stap te zetten?  

Dan zou ik een topprestatie kunnen leveren.