Hoofd, Hart en Handen

Ik ben ondertussen weer goed uitgerust en de beentjes zijn niet meer pijnlijk en stijf. Op de ravage van de blaren na voel ik me eigenlijk erg goed. Het is echt een mooie ervaring geweest. Heel bijzonder om met zo veel mensen, 1200, voor hetzelfde doel te lopen. Ook onderweg was de sfeer erg goed. Ik was ruim op tijd bij Las Palmas in Rotterdam. Alle tijd om startbewijs op te halen, kennis maken met het Radio2 team en koffie te drinken. Ik had om 22 uur echt een dip. De dag was voor mij gevoel eigenlijk al voorbij. Maar moest juist nog beginnen. Het was mij niet gelukt om nog wat te slapen overdag. En dus gewoon bezig geweest de hele dag.  Gelukkig was er genoeg te zien en te doen om wakker en actief te blijven. Het team bestond uit 11 personen en ik werd uitgekozen om vooraf en onderweg zo nu en dan live in de uitzending wat te vertellen over de tussenstand van de bedragen die wij als team bij elkaar hadden gelopen en hoe het lopen zelf ging.  Het voorprogramma was erg go

Dit schreef ik precies 3 jaar geleden. Davita bleef inderdaad een extra jaar in groep 1, wel andere klas. Dat was een goede keus. Maar oh dat rot gevoel ben ik nooit kwijt geraakt. En nog steeds blij met de keus om naar een andere school te gaan. "Déjà vu Het was als of ik het gesprek al een keer eerder had gevoerd. Zelfde kamertje bijna dezelfde juffen. Maar een ander kind. Vanmiddag had ik dan eindelijk het gesprek over de voorgang van Davita. Vreselijk vind ik dat. En weer een bevestiging van wat ik al 2 jaar denk. In januari bleek dat Davita toch nog wel erg ‘jong’ was en nog lang niet toe was aan groep 2. Maar na januari heeft ze sprongen gemaakt en gaat haar ontwikkeling echt  heel snel. Tijdens de ochtendjes bij de logopediste Laura blijft dat Davita veel meer kan dat er op school uit komt. Vandaag tijdens het gesprek blijkt weer dat de mensen op school, juf, assistent en IB-er gewoon niet de juiste toon aan slaan om haar uit te dagen. Volgens de juf en IB-er ka

Wie mij een beetje kent weet dat ik graag onverwachte uitdagingen aan ga. De uitdagingen komen vaak gewoon op mijn pad en dan pak ik ze met liefde. Zo ook het mini avontuur van vandaag, of beter gezegd van vannacht. Twee weken geleden zat ik naar Radio2 te luisteren en daar werd de oproep gedaan naar enthousiaste wandelaars die mee wilde doen met de nacht van de vluchteling. Ik ken het idee, 40 km lopen, midden in de nacht van Rotterdam naar Den Haag om aandacht en zoveel mogelijk geld te vragen voor het lot van duizenden vluchtelingen die elke dag weer kilometers lopen op de vlucht voor oorlog en ellende.  In een opwelling stuurde ik het bericht naar de radio en nog een kwartier later kreeg ik te horen dat ik een van de 15 startbewijzen had in het Radio2-team! Tof.  Maar het is wel een sponsorloop, het is de bedoeling om zo veel mogelijk geld bij elkaar te krijgen. En dat is nou net iets dat niet echt in mijn aard ligt. Ik hou niet van acties opdringen of een enorm spektakel

In 2003 liep ik voor het eerst de 4 daagse van Nijmegen. Als een afsluiting van een jaar dat een werkelijk omslag punt was. In de zomer van 2002 besloot ik dat het genoeg was, het roer moest om. Ik was in de paar jaar dat ik het huis uit was ongeveer in breedte verdubbeld en ik was al de goede moeder tips vergeten. Ik zag op tv een item over de 4-daagse en nam een besluit, dat ga ik ook doen. Ik nam contact op met een wandelclub en na de zomer begon ik aan een training van een jaar. 1000 km trainingskilometers en 4x40 kilometer later en vele kilo's lichter finishte ik op de Via Gladioola. Trots want ik had iets gepresteerd wat ik eigenlijk niet voor mogelijk hielt. De afgelopen 1,5 jaar was en is niet echt de leukste tijd die ik gehad heb. Het gevoel dat ik vooral voort kabbel op een stroom waar ik geen macht over heb overvalt en beheerst vaak mijn gevoel. Net als in 2002 heb ik het gevoel dat ik zelf het roer weer in handen moet gaan nemen en iets doen waar ik trots op ka