Hoofd, Hart en Handen

#4 Als kind wilde ik niet sporten, ik vond zweten vies. Dat was iets wat zo sterk in mijn hoofd vast zat dat elke vorm van sport (behalve een periode dat ik wilde hockeyen) tegen hield. Achteraf misschien heel raar en wie weet hoe het was gegaan als iemand dat doorbroken had. Ik zat dus ook nergens op, ja zwemmen en een blauwe maandag op ballet, maar daar viel ik een ietsjepietsje uit de toom. Zwemmen heb ik tot ver in mijn tienerjaren gedaan, maar dat was vooral voor de sociale contacten, dat badderen deed ik er maar bij.  Nee je kan niet zeggen dat mijn leven met bewegen doordrenkt was vroeger. Ja op tv, dat wel. Zodra we een tv hadden (goed antroposofisch gezin dus hielt mijn moeder het zo lang mogelijk tegen, wel zónder zijde kleedje) keek ik graag naar sport; wielrennen, voetbal, tennis. Topsport intrigeerde me, wat dreef die sporters  dat ze zo ver gingen om de top te bereiken? Soms had ik diepe spijt dat ik nooit bij mezelf opzoek was gegaan naar iets om de beste in te ...

Gelach als ik net voorbij loop, blikken op het schoolplein of gewoon een blik in een winkelruit. Het is genoeg om mij in een spiraal van doemdenken te laten glijden.  Ik las dit blog van De Heldin en realiseerde me dat ik ook een erg slechte relatie met mezelf heb op dit moment. Ik kan andere erg goed helpen positief te gaan kijken naar zich zelf, maar bij mezelf lukt het toch minder goed. Een beetje als of je hele goede opvoed tips geeft maar je eigen kinderen zijn twee tot op het bod verwende, zeurende, grondstampers. Hoe vaak zeg ik niet oprecht tegen een vriendin "wat zie je er goed uit zeg!" terwijl ik dat nou zelden in de spiegel tegen mezelf zeg. Gelukkig weet ik dat ik het kan doorbreken maar soms is het erg sterk.  In een kleine tien jaar ben ik bijna 100 km afgevallen, aangekomen en weer afgevallen. Ok, ik kreeg twee kinderen in die tijd, maar toch een gigantisch gewicht. En gelukkig weet ik dat deze cirkel voorgoed verbroken is. Eigenlijk was één...