Hoofd, Hart en Handen

 Juni 2019 Het sloop er weer langzaam in, maar veel sneller dan ik verwacht had. Verveling. Niet zo'n verveling dat je op zondag middag een beetje suf voor je uit ligt te staren op de bank en eigenlijk wel IETS leuks wilt gaan doen in de zon maar niet weet WAT. Nee het grote vervelen op mijn werkplek. Het malen, het tellen en de irritaties die zich opstapelen. Opstapelen tot dat de toren omvalt en ik instort en lichamelijk ziek word. Nu achteraf zie ik een patroon dat zich al 25 jaar herhaald. Maar op dat moment ervaar ik het als iets dat nu eenmaal bij mij hoort, ik herken het opstapelen van de spanning nog niet.  Ik werk op een kaasboerderij. Ben er, zoals bijna al mijn baantjes ingerold, via via of gewoon omdat ik aanbood om te helpen. Zo ook hier. Het was niet de bedoeling om in de fabriek te helpen, dag in dag uit in de herrie en zonder daglicht is niks voor mij. Ik had voorgesteld om in de winkel te helpen, daar konden ze wel wat hulp gebruiken. Maar ik rolde iets te ver door

Ik werd vorige week wakker met zo'n raar, beetje onbestemd gevoel in de buik. Wat onrustig en somber. Aan het weer kon het niet liggen, de zon scheen op st Jan sterkte. Nee hier waren hogere krachten aan het werk. De draken in mijn hoofd staken de kop weer op. En dan weet ik het, natuurlijk het is de tijd van Michael! Na al die jaren verrast het me nog steeds, ineens is het er weer. De tijd van oogsten, afsluiten en laten sudderen. Maar bij mij ook extreme onrust in mijn lijf, angst om het hart en twijfel in het hoofd. Draken om te verslaan. En dit jaar zijn bepaalde draken extra goed gevoed, op topniveau! De onrust, de angst en de twijfel over 'doe ik er wel goed aan wat ik doe?' 'bescherm ik mijn eigen grenzen wel voldoende?' 'moet ik kritischer zijn of is een keer niet dwarsliggen ook OK?' Een verkoudheid, een hoestbui en benauwd. Normaal zou ik kippensoepjes maken, de kinderen tussen de wol stoppen en verzorgen. Nu maak ik me vooral zorgen. Niet dat ze z