Hoofd, Hart en Handen

 Juni 2019 Het sloop er weer langzaam in, maar veel sneller dan ik verwacht had. Verveling. Niet zo'n verveling dat je op zondag middag een beetje suf voor je uit ligt te staren op de bank en eigenlijk wel IETS leuks wilt gaan doen in de zon maar niet weet WAT. Nee het grote vervelen op mijn werkplek. Het malen, het tellen en de irritaties die zich opstapelen. Opstapelen tot dat de toren omvalt en ik instort en lichamelijk ziek word. Nu achteraf zie ik een patroon dat zich al 25 jaar herhaald. Maar op dat moment ervaar ik het als iets dat nu eenmaal bij mij hoort, ik herken het opstapelen van de spanning nog niet.  Ik werk op een kaasboerderij. Ben er, zoals bijna al mijn baantjes ingerold, via via of gewoon omdat ik aanbood om te helpen. Zo ook hier. Het was niet de bedoeling om in de fabriek te helpen, dag in dag uit in de herrie en zonder daglicht is niks voor mij. Ik had voorgesteld om in de winkel te helpen, daar konden ze wel wat hulp gebruiken. Maar ik rolde iets te ver...

#4 Als kind wilde ik niet sporten, ik vond zweten vies. Dat was iets wat zo sterk in mijn hoofd vast zat dat elke vorm van sport (behalve een periode dat ik wilde hockeyen) tegen hield. Achteraf misschien heel raar en wie weet hoe het was gegaan als iemand dat doorbroken had. Ik zat dus ook nergens op, ja zwemmen en een blauwe maandag op ballet, maar daar viel ik een ietsjepietsje uit de toom. Zwemmen heb ik tot ver in mijn tienerjaren gedaan, maar dat was vooral voor de sociale contacten, dat badderen deed ik er maar bij.  Nee je kan niet zeggen dat mijn leven met bewegen doordrenkt was vroeger. Ja op tv, dat wel. Zodra we een tv hadden (goed antroposofisch gezin dus hielt mijn moeder het zo lang mogelijk tegen, wel zónder zijde kleedje) keek ik graag naar sport; wielrennen, voetbal, tennis. Topsport intrigeerde me, wat dreef die sporters  dat ze zo ver gingen om de top te bereiken? Soms had ik diepe spijt dat ik nooit bij mezelf opzoek was gegaan naar iets om de beste in te ...