Hoofd, Hart en Handen

 #3 "Kom Ruth, niet zo gauw opgeven" "Wat jammer dat je het niet eens probeert" "Wie het niet probeert....." Hoe vaak het ik dit soort zinnetjes als kind niet gehoord. Vooral op school had ik moeite met nieuwe leerstof.  Nieuwe dingen zijn eng. Want ik KAN het niet.  Juist, ik beken; ik wilde dingen KUNNEN en niet LEREN.  Zo lang ik me kan herinneren heb ik deze gedacht of beter, dit gevoel. Want ik kon het tot voor kort niet onder woorden brengen. Ik heb 30 jaar gedacht dat ik middelmatig tot laag intelligent was en snel opgaf, geen ruggengraat had en zeker geen doorzetter. Want zover ik mij kon herinneren had ik  nog nooit ergens echt mijn best voor gedaan.  De lagere school was een eenzame kille tijd met veel pesten en hopeloosheid. Leren was moeilijk; de klas uit moeten voor extra opdrachten in een kamertje, alleen. Altijd een van de slechtste in de klas. En alleen maar omdat ik steeds het gevoel had dat ik toch nooit zou leren en dus maar op gaf of er

 #2 Ik ben vaak eenzaam! Of moet ik zeggen 'ik Voel me vaak eenzaam'?  Zijn of voelen.  Zijn, is iets dat in je binnenste eigen huist. Ik ben.  Ben ik echt eenzaam of heb ik het gevoel dat ik dat ben?  Zijn is een feit, iets wat is, maar een gevoel is iets vloeibaars, iets wat voor iedereen verschillend kan zijn.  Ik zie door de week, buiten mijn gezin, waarschijnlijk net 10 mensen. Met 8 daarvan spreek ik niet meer dan 3 woorden. Het langste gesprek voer ik waarschijnlijk met de boodschappenbezorgers.  Corona, hoor ik je denken. Ja en Nee. Het klopt dat ik nu minder onderneem, ik heb in geen maanden gewerkt en er op uit voor musea of tentoonstelling zit er nu ook niet in.  Maar het gebrek aan contacten had ik voor dit virus ook al.  Oh, ik leg makkelijk contacten, babbel ook heel vlot en graag. Maar mensen blijven niet bij mij plakken. Ik heb geen vriendschappen. Iemand die er altijd is. Waarmee je alles deelt. Jaren heb ik me afgevraagd of dit aan mij ligt, ben ik echt sociaa

 #1 Noem het een afwijking, maar mijn herinneringen zijn vaak gevuld met geuren en smaken. Zo hang ik gebeurtenissen op aan wat ik die dag at of komt er een herinnering boven als ik een bepaalde geur ruik. Keurig geordend zitten de herinneringen opgeborgen om bij het ruiken of proeven van iets meteen naar de oppervlakte te komen zodat ik ze in geuren en kleuren kan herbeleven.  Gisteren liep ik de kamer van mijn dochter in en werd ik getroffen door zo'n ervaring. Ik rook iets dat op rottende groenten leek maar ook iets van schroeilucht. Ik weet het, zeer raar om dat in de kamer van een puber te ruiken. Alhoewel je daar de meest bijzondere dingen kan aantreffen, maar dat is voor een volgend stukje. Die geur bracht mij plotsklaps terug naar het jaar 1990, 11 november, Dordrecht, 7e klas. Sint Maarten. We zijn net zingent langs de deuren geweest, een muzikale klas, dus driestemmig en in canon. De deuren in de wijk rond school gingen  snel open en de vaak oudere mensen keken ons vol be