Hoofd, Hart en Handen

  Een aantal jaar geleden zou ik hebben staan juichen bij alleen al het idee,  dat de kinderen iets meer tijd op hun eigen kamer zouden doorbrengen. Waar was dan het omslagpunt dat ze zo veel op hun kamer zitten dat we nu op verschillende eilandjes leven. Ik mis het samen zijn, de gezelligheid en zelfs het geluid. Ik voel me enigszins nutteloos omdat ze mij niet meer nodig hebben. En soms bekruipt het gevoel van eenzaamheid me in een vol huis.  De afgelopen dagen rond de kerst waren grijs en somber, ik twijfel nog of dat alleen het weer was buiten of dat mijn gemoed daar ook een rol in speelde. Het maakt mij verdrietig om te zien dat we met z'n vieren in een huis leven maar we onszelf  zo hebben geïsoleerd op ons eiland dat Darwin er een studie van zou hebben gemaakt.  Oh ik heb niet het idee dat de andere er onder lijden hoor, zo te horen vermaken ze zich prima met personen die ergens anders op de wereld ook op hun eiland zitten en naar een beeldscherm staren. Er worden gevechten

Ik vertelde al eerder dat ik sommige gebeurtenissen zeer helder heb onthouden, vaak gekoppeld aan geuren of eten. Zo ook deze herinnering.  1 januari 1991. Zo als altijd gaan we op nieuwjaarsdag naar oma V. We krijgen warme worstenbroodjes en kijken het nieuwjaarsconcert en het schansspringen van Garmisch Partenkirchen. Die dingen zijn nu onlosmakelijk met elkaar verbonden.  Ik mag van Oma iets in de grote witte kast in de kinderkamer zoeken, deze kast zit vol met, in mijn ogen schatten, dingen van vroeger. Ik vind een dagboek waar slechts 1 pagina is beschreven in het handschrift van mijn moeder. Ik ben opslag verliefd op het rood Chinese motief op de kaft en de tekening op de lege pagina's. De beschreven pagina wordt er uit gehaald en ik mag het dagboek hebben.  Op donderdag 24 januari 1991 schrijf ik voor het eerst in mijn dagboek. Om er daarna nooit meer mee op te houden. Wat ik die dag schreef blijft vooralsnog een geheim, want dat is een dagboek. Een plek waar je je diepste g

#4 Als kind wilde ik niet sporten, ik vond zweten vies. Dat was iets wat zo sterk in mijn hoofd vast zat dat elke vorm van sport (behalve een periode dat ik wilde hockeyen) tegen hield. Achteraf misschien heel raar en wie weet hoe het was gegaan als iemand dat doorbroken had. Ik zat dus ook nergens op, ja zwemmen en een blauwe maandag op ballet, maar daar viel ik een ietsjepietsje uit de toom. Zwemmen heb ik tot ver in mijn tienerjaren gedaan, maar dat was vooral voor de sociale contacten, dat badderen deed ik er maar bij.  Nee je kan niet zeggen dat mijn leven met bewegen doordrenkt was vroeger. Ja op tv, dat wel. Zodra we een tv hadden (goed antroposofisch gezin dus hielt mijn moeder het zo lang mogelijk tegen, wel zónder zijde kleedje) keek ik graag naar sport; wielrennen, voetbal, tennis. Topsport intrigeerde me, wat dreef die sporters  dat ze zo ver gingen om de top te bereiken? Soms had ik diepe spijt dat ik nooit bij mezelf opzoek was gegaan naar iets om de beste in te zijn. En