Hoofd, Hart en Handen

Dinsdag 14.45 uur en ik sta op een zonnig schoolplein te wachten op het einde van de eerste schooldag. De bel. De eerste kinderen stormen naar buiten. Ik kijk naar de deur  en zie mijn meisje met rode wangen en haar armen vol spullen naar buiten stappen. Druk ingesprek met een blond meisje. Ze ziet mij en komt naar mij toe rennen. "mam mam mam, het was echt heeeeel leuk, we hebben leren weven, getekend en buiten gespeeld... " Ze ratelt nog even door. Daar komt ook Saul naar buiten, samen met een jongen. Ik vang nog net zijn tas en jas en hoor bij het voorbij rennen iets over een speelafspraak. Binnen 5 minuten zijn al mijn angsten en twijfels weg die 6 weken als een steen in mijn maag lag. Op de weg terug zien we lama's  in de wei staan......

Ik kijk soms naar mijn zoon en denk 'waarom ben jij zo boos op jezelf, op ons op alles wat niet lukt?'  Het weer werkte vanmiddag niet echt mee en omdat ik ook nog wat tussendoor aan het werk was, vond ik het leuk om wat te gaan tekenen met de kinderen. Een tijdje terug vond ik tijdens het opruimen mijn oude passer van school. (Zou dat nog steeds tot de verplichte schooluitrusting horen) Dus papier, passer en potloden op tafel en wij aan de slag. Ik deed eerst voor hoe je de passer moest vast houden en toen hoe je vrij simpel al een mooie mandala kan maken.  Daarna ging Saul het proberen.  Na twee seconden schoot het puntje van zijn papier en werd de cirkel niet zo mooi rond. Hij zucht en puft maar zet door op mijn aanmoedigingen. Het gaat nog een paar keer mis, of zag het er toch niet zo uit als op het voorbeeld.  Vandaag bleef ik rustig, liet hem begaan. Moedigde hem aan, door te zetten.  Maar het is vermoeiend om hem constant voor...

"Mam, zag je dat? Ik sprong zomaar in het diepe zonder kurk! Ik vond het eng maar deed het toch en nu kan ik het!" Je bent geweldig Davita.  En wat hoop ik dat ik iets van jou moed mag overnemen als wij straks in het diepe springen. De afzet is gedaan, we zweven nu boven het water, maken ons klaar om na de zomervakantie de duik af te maken en we komen boven in een nieuwe tijd. Het stond deze week in de schoolmail,  'Saul en Davita gaan naar de Rudolf Steiner school in Krimpen aan de ijssel' dus nu is het officieel. Ik heb het drie keer over gelezen, dat het daar nu zo zwart op wit stond voor het eerst was raar. Tot die tijd zat het in mijn hoofd en bespraken we het samen thuis. Maar ik had het nog aan bijna niemand verteld. Misschien om dat de knoop echt doorhakken zo eng is.  Eens een Vrije school kind altijd een Vrije school kind, dat werd er gezegd toen wij na 12 jaar de school verlieten. En ze hadden, in mijn geval gelijk. Ik vond mijn eers...

Sinds kort voel ik me in een hokje gepropt. Ja letterlijk gepropt. Het zit namelijk erg krap en ik voel als of ik een glazen kooi zit en bekeken word. Ik voel me ineens 'anders'. Oorzaak van dit gevoel zijn twee korte gesprekjes, incidenten op school. Maar de gevolgen zijn groot. Ik was geïnteresseerd in een bepaald soort middelbare school.  Niet eens voor ons zelf maar voor een vriendin die een kind in groep 6 heeft. Ik hoorde dat een ouder op school haar kinderen op die school had en ik durfde het aan om haar eens naar de ervaringen op deze school te vragen. Dat ik dit durfde te vragen, aan een Perfecte Moeder is al heel wat. Het antwoord was duidelijk, verhelderend en doorslaggevend. Letterlijk. "Goh, waarom willen jullie naar die school? Dat is echt een hele goede school maar ik denk niet dat jullie soort mensen zich daar erg op hun gemak zullen voelen...." Daarna volgende een verhaal over het geloof en de manier waarop ZIJ dat beleefde en ze er van uit gin...

"Mam, heeft Jezus echt bestaan?" Ik parkeer de auto snel op een veilige plek en kijk in het gepijnigde gezicht van mijn zoon. "Je moet niet lachen hoor, maar ik weet niet wat ik moet antwoorden als ze vragen of ik in God geloof"  En daarna volgt een reeks van overpeinzingen die ik aan de zware kant vind voor van een kind van 8. Het is duidelijk dat hij er mee zit dat hij geen duidelijk antwoord heeft op deze vraag. Hij wil duidelijkheid, bewijzen. Ik geef hem geen antwoorden maar stel vragen. Mijn kinderen zitten op 'de school met de bijbel' wat inhoud dat het geloof bij alles voorop staat. Psalmen en bidden zijn dagelijkse kost. Een prima school een veilige haven voor de kinderen. Wij zijn als gezin wel een uitzondering, want we gaan niet naar de kerk en zijn ook geen lid van een gemeente. Wat overigens helemaal niks zegt over de manier van leven.... Maar dat is een ander verhaal. Dat mijn zoon met deze vraag komt laat mij zien dat hij niks voor wa...