Het lijstje deel 1

 Juni 2019

Het sloop er weer langzaam in, maar veel sneller dan ik verwacht had. Verveling. Niet zo'n verveling dat je op zondag middag een beetje suf voor je uit ligt te staren op de bank en eigenlijk wel IETS leuks wilt gaan doen in de zon maar niet weet WAT.
Nee het grote vervelen op mijn werkplek. Het malen, het tellen en de irritaties die zich opstapelen. Opstapelen tot dat de toren omvalt en ik instort en lichamelijk ziek word. Nu achteraf zie ik een patroon dat zich al 25 jaar herhaald. Maar op dat moment ervaar ik het als iets dat nu eenmaal bij mij hoort, ik herken het opstapelen van de spanning nog niet. 

Ik werk op een kaasboerderij. Ben er, zoals bijna al mijn baantjes ingerold, via via of gewoon omdat ik aanbood om te helpen. Zo ook hier. Het was niet de bedoeling om in de fabriek te helpen, dag in dag uit in de herrie en zonder daglicht is niks voor mij. Ik had voorgesteld om in de winkel te helpen, daar konden ze wel wat hulp gebruiken. Maar ik rolde iets te ver door en zo werkte ik er ineens 4 dagen. De eerste maanden gingen prima. Daarna merkte ik dat ik begon te tellen; hoeveel kazen in een minuut, hoeveel per uur? Hoe veel kilo is dat op een dag. Mijn hoofd begon te malen en te draaien. Dood moe word ik er van. Ook ga ik me ergeren aan collega's. Opmerkingen vat ik persoonlijk op en blijf daar over na denken. 

En dan lig ik  op een avond ineens op de spoed eisende hulp. De galstenen die mij al een paar jaar dwars zitten spelen op. Hoewel de arts die avond niet veel kan vinden vindt hij dat ik uitgeput ben met een bloeddruk die voor mijn doen te hoog is. Hij adviseert onmiddellijke rust. Ik stuur van af de SEH mijn werk een berichtje dat ik de volgende dag niet kan komen, met een korte uitleg. Wat volgt is een maandenlang gedoe moet arbo artsen en ziekte wet. Nooit heb ik nog een persoonlijk berichtje van de 'baas' gehoord.  

Ik stort in, in stilte. 

September 2019

De operatie is een succes. Ik ben binnen een week weer op de been en voel me fitter dan ooit. Lichamelijk gaat het ook echt heel goed, maar het hoofd blijkt stuk. Het malen en piekeren wordt alleen maar erger. 
De vraag WAAROM KAN IK NIET GEWOON ERGENS WERKEN? blijf door mij heen gaan.
Als de nachten ook opgeslurpt dreigen te worden door uren lang piekeren en angst beelden, zet ik voor het eerst in mijn leven de stap naar de huisarts en vraag om hulp. Ik kan dit niet meer alleen. Ik ben op!

Oktober 2019

Je  open stellen voor een ander is één van de dingen die ik nooit heel goed heb geleerd. Tijdens de eerste gesprekken met de psycholoog kom ik er bij mezelf achter dat ik een toneelstukje speel, ik stapel blokken beton op en trek mezelf terug achter de muur. 
Op het moment dat ik dit door heb weet ik ook dat het anders moet en vanaf die dag gaan de gesprekken een stuk beter. Ik durf me open te stellen en het voelt alsof ik voor het eerst in 41 jaar open gesneden word en al de troep er uit kan laten lopen. 
Ik ben zit veel meer in de knoop dan ik ooit kon bedenken. 

November 2019

*ADHD
*Hoogbegaafd
*Burn-out
*Depressie

Dat was het lijstje dat ik na een paar weken praten bij de psych zag op de aantekening. Die laatste twee wist ik wel, die eerste heb ik nog steeds mijn twijfels over. Maar HOOGBEGAAFD? Ik ben toch Ruth, die niks afmaakt, altijd moeite heeft gehad op school en extra bij les nodig had om een beetje mee te komen. Ik onthoud wel veel maar dat zijn alleen nutteloze dingen. Hoogbegaafd zijn kinderen die in plus-klasjes zitten en 4 muziekinstrumenten bespelen. Ik kan amper noten lezen.

Nee, ik zit in het diepte punt van een burn-out, voel me vreselijk eenzaam en somber. Heb een hoofd en lijf dat soms niet bij elkaar hoort, maar van buitengewone intelligentie is geen spraken. 

Toch?!