De WoPeeH
 Denkend aan Holland  zie ik breede rivieren  traag door oneindig  laagland gaan,  rijen ondenkbaar  ijle populieren  als hooge pluimen  aan den einder staan;  en in de geweldige  ruimte verzonken  de boerderijen  verspreid door het land,  boomgroepen, dorpen,  geknotte torens,  kerken en olmen  in een grootsch verband.  De lucht hangt er laag  en de zon wordt er langzaam  in grijze veelkleurige  dampen gesmoord,  en in alle gewesten  wordt de stem van het water  met zijn eeuwige rampen  gevreesd en gehoord.        Ja die Marsman had het anno 1936 niet beter kunnen verwoorden. Prachtig dat Hollands landschap, om op de fiets of te voet door heen te dwalen. Maar oh oh oh wat als je als vrouw moet plassen?? In dat oneindige niks? Die hoge populieren geven geen beschutting om achter te hurken en op zondag-wandel-dag zijn de dorpen ook niet beschikbaar. De wandelende vrouw in Marsmans tijd liep vast met geknepen billen een zeer beperkt rondje.     Want nu kan ik, wandelende vrouw zomaar, ge...
 
 
