De WoPeeH
Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een grootsch verband. De lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord. Ja die Marsman had het anno 1936 niet beter kunnen verwoorden. Prachtig dat Hollands landschap, om op de fiets of te voet door heen te dwalen. Maar oh oh oh wat als je als vrouw moet plassen?? In dat oneindige niks? Die hoge populieren geven geen beschutting om achter te hurken en op zondag-wandel-dag zijn de dorpen ook niet beschikbaar. De wandelende vrouw in Marsmans tijd liep vast met geknepen billen een zeer beperkt rondje. Want nu kan ik, wandelende vrouw zomaar, ge...