Om hulp vragen is moeilijk maar ook ik kan dat leren

Het begon nog maar net licht te worden toen ik vanmorgen wakker werd gemaakt door een klein zielig meisje dat zei dat het echt niet goed met haar ging. "Ik heb wiebel benen". Dan weet ik wel hoe laat het is. Een lage bloedsuikerspiegel . Ooit, toen ze nog naar 1,5 jaar was vond ik haar helemaal slap in haar wieg. Ze deed amper haar ogen open. Raar maar waar heb ik haar toen in een reflex een smoothie gegeven die ik al had klaar staan. En binnen 5 minuten was ze weer haar vrolijke zelf. Het is daarna nog twee keer voorgekomen en steeds met fruit kunnen oplossen. De huisarts adviseerde om veel meer eet momenten aan te bieden. Met als gevolg dat ik tot ruim 3 jaar een nachtvoeding heb gegeven. 

De laatste jaren gingen het eigenlijk heel goed. Maar afgelopen twee weken waren zo druk en inderdaad qua eten zeer onregelmatig dat ik denk dat ze afgelopen dagen echt te weinig heeft binnen gekregen. Net als vroeger opgelost door haar fruit te geven. Na een half uur lag zij weer lekker te slapen maar zat ik klaar wakker beneden. En kwamen de gebeurtenissen van de dag er voor weer naar boven. Een dag dat ik maar weer eens werd gewezen op de grenzen van mij eigen lichaam. 

Net als bijna elke maand had ik een afspraak bij de bloedbank voor het geven van plasma. De laatste keer was het niet helemaal goed gegaan en viel ik flauw halverwege de van Brienenoordbrug. Ik was dus extra voorzichtig. Maar helaas aan het einde van de sessie voelde ik het aankomen en werd het weer zwart. Gelukkig lag ik nu nog in de stoel en was omringd door verpleegkundigen en een arts. Ik schijn lang weg geweest te zijn want de arts had bijna het ziekenhuis ingeschakeld. Maar ik kwam weer bij en was ook meteen weer helder. Geen paniek of schrik bij mij. Ik weet wat het is, herken het en weet hoe ik moet reageren. Helaas ging het na een half uur nog een keer mis.  De bloeddruk was voor het afgeven 117/83 en na het flauwvallen 80/50 en na 2 uur plafond staren 85/60. Veel te laag dus. Nou kom ik nooit echt hoog maar de laatste maanden is het wel weer erg laag. (leuk weetje; tijdens het hoogtepunt van de bevalling van Davita had ik voor het laatst een 'normale' bloeddruk van 120/95 hoger ben ik nooit gekomen)

Ik weet dat ik, net als Davita niet genoeg en te onregelmatig heb gegeten afgelopen week. Maar wat baal ik er van als mijn lichaam mij in de steek laat. Iets waar ik toch al erg mee bezig ben. Mijn knieën doen pijn na het wandelen, de constante kiespijn (waar nu wel een plan voor wordt gemaakt) en een hoofd dat me geregeld in de steek laat, allemaal zaken waar ik nog even mee moet leren om gaan. 

Terug naar het bed bij de bloedbank, om 14 uur (4,5 uur later) was de bloeddruk 95/70 en voelde ik me goed genoeg om weer te gaan. De arts raadde het af maar er was geen ander alternatief. Ik was met de fiets, de fiets die ik echt niet achter laat en de taxi die de bloedbank belde om mij naar huis te brengen weigerde mijn fiets mee te nemen. Dus zat er niks anders op dan heel rustig naar huis te fietsen. Gewapend met een roze koek, appel en fles water was ik blij weer buiten te zijn. Al kwam de warmte wel erg hard aan. Onderweg ging het nog één keer bijna fout maar toen zat ik al in de beschutting van een bushokje. De 17 km gingen goed maar ik was zelden zo blij om thuis te komen. Meteen onder een frisse douche en eten! 

Moe, vreselijk moe was ik en heb tot 19uur op de bank gelegen. Blij met een grote zoon die zelf eten haalt en wat boodschappen voor mij doet. Trots op mezelf dat ik die ochtend een ouder om hulp durfde te vragen. Davita moest opgehaald worden van school en even bij een vriendje eten. En daar komt mijn eigenwijze hoofd weer om de hoek. Ik heb zo'n moeite met het vragen om hulp, aan ouders op school of wie dan ook. Bang om afgewezen te worden en weer te gevoel te krijgen alleen te staan met alles. Maar tot mijn stomme verbazing zei deze super vader meteen JA en geen probleem. Davita heeft er heel de middag gespeeld, gegeten en werd zelfs thuis gebracht. 

Vanmorgen in alle vroegte toen Davita tegen mij aan lag te slapen en ik terug dacht aan gisteren werd ik gewoon verdrietig. Mijn gebrek aan vertrouwen, de angst om hulp te vragen en de aanname dat andere het te druk hebben en jij alleen maar stoort, is nog wel erg sterk. Terwijl ik zelf altijd klaar sta om andere te helpen en dat de normaalste zaak van de wereld vind, is dat dus in mijn hoofd eenrichtingsverkeer. Over de oorzaak hoef ik niet lang na te denken, niks geen Freudiaans geneuzel hoor. Maar het keihard afgewezen worden door mensen waar je een periode heel veel gedaan hebt. En dat niet één keer maar twee, drie, vier keer in een tijdsbestek van een paar jaar. Met als gevolg dat ik nog wel uitkijk om mijn nek uit te steken voor een zogenaamde vriendin en lekker blijf modderen in mijn eigen problemen en gedoetjes. 

Maar dan komt de actie van gisteren en een  andere ouder die me op een ochtend spontaan uitnodigt voor een kop thee thuis zodat ik daar kan wachten tot de school uit is en de luisterende oren die oprecht zijn. 

Ja, gek hoofd van mij, de mensen op deze school staan wel voor je klaar met hulp als je het maar vraagt!!!!