Sint Jan

De glans van de wereldschoonheid

dwingt mij uit diepten van mijn ziel

mijn goddelijke levenskrachten

te ontvouwen voor een wijde vlucht;

mijzelf te verlaten

om vol vertrouwen mijzelf te zoeken

in wereldlicht en wereldwarmte

Vanaf het voorjaar doet de natuur zo haar best om met Sint Jan tot uitbarsting te komen. De zon klimt elke dag een stukje hoger en staat met de zonnewende op haar hoogste punt. De groei is op haar hoogte punt, ook letterlijk. Het graan zal niet lang meer door groeien maar de kracht van de zon gebruiken om te rijpen. De prachtige bloesem in de bomen is bevrucht en de tijd van de vrucht is nu gekomen. 

Net als vele andere jaarfeesten is Sint Jan een samenspel van een voor-christelijk feest, de midzomerfeesten en de geboorte dag van Johannes de Doper. Tijdens de midzomer feesten lag de nadruk op zuivering voor vuur. Johannes was een man die dicht bij de natuur leefde en een zeer groot/hoog geestelijk wezen was.

Hij was de wegbereider van Christus. Hij doopte Christus in de Jordaan, terwijl een duif neerdaalde op Zijn hoofd. Het was het begin van de drie jaren dat Christus preekte en genas. Johannes sprak de legendarische woorden: "Hij moet groeien, ik moet afnemen!" Dit Sint Jansmotief vinden wij ook terug, als wij meeleven met de loop van de zon: het uiterlijke zonlicht neemt vanaf de Sint Jansdag af, het innerlijke zonlicht moet nu weer gaan groeien, tot wij precies een half jaar later, na de winterzonnewende, Kerstfeest vieren, de geboorte van de goddelijk-geestelijke zon. Om voor kinderen deze samenhang zichtbaar te maken, zou een oud gebruik weer in ere hersteld kunnen worden: droog de bloemenkrans, die op het Sint Jansfeest gedragen wordt, en gebruik deze een halfjaar later als hooi voor de kribbe in de kerststal!

De aardeziel heeft zich zo hoog mogelijk verheven en raakt tot het hemelrijk. Hemel en aarde zijn een korte periode met elkaar verboden. En de mensen ervaren dat door de enorme drang om naar buiten te gaan. Los te breken van hun vaste patronen, grenzen verleggen en soms zelf even los van zich zelf te komen. Deze drang kennen we allemaal, de avonden worden langer, we willen buiten zitten, vakantie plannen maken en als  het dan tijd is het huis verlaten en grenzen over trekken om ergens anders van de natuur en buiten te genieten. 

Het vuur van Sint Jan wakkert ook bij ons vuur aan. We maken enthousiast toekomstplannen, 'we gaan het helemaal anders doen als we weer thuis zijn'. We  raken dan wel gemakkelijk ons zelf kwijt, raken de weg even kwijt door de geest die te veel ruimte krijgt. In vroegere tijden zeiden de druïden als dat het verruimen van de geest prima was in deze tijd, maar blijf altijd bij je zelf. Ik zie het aan mijn kinderen, ze zijn dromerig rond deze tijd. Ook moe van het jaar en de enorme groei. Maar ze zijn ook hun ritme wat kwijt, het is licht bij het opstaan en naar bed gaan. Om ze niet helemaal buiten zich zelf te laten gaan is het goed om ook in deze tijd het thuis ritme vast te houden. Natuurlijk kunnen de teugels in de vakantie losser. Maar houd ook vast aan eigen gebruiken en rituelen. Zodat ze zich zelf niet helemaal verliezen. 

Op school vieren we Sint Jan met een avondfeest. Aan het einde van de dag komen we samen op een open plek in de natuur. Getooid met bloemen kransen en goed gevulde picknick manden. Er worden spelletjes gedaan, gedanst oa de "Zevensprong"en veel gezongen. Het vuur mag worden aangestoken door de hoogste klas, zij die de school na de zomer gaan verlaten. Vanaf de eerste klas mag je over het vuur springen. Iets waar sommige al een lange tijd naar uit kijken. Het zuiverende en warme vuur draagt de springers en verbind en verstevigd  de liefde en vriendschap voor weer een extra jaar.